Ślicznotka

Inga ma dziewięć lat. Mieszka tylko z mamą. Razem z rówieśnikami z podwórka uwielbia bawić się w „ślicznotkę”. Jest przekonana o tym, że przypomina księżniczkę z bajki. Wiecznie rozmarzona, czyta Trzech muszkieterów Aleksandra Dumasa. Jej pewność siebie kończy się wraz z pojawieniem się tajemniczego chłopca, nowego mieszkańca, który – delikatnie mówiąc – nie dostrzega uroku ślicznotki. Ślicznotka Arūnasa Žebriūnasa to jeden z filmów dziecięcych tego reżysera zrealizowanych w Litewskim Studiu Filmowym. Główna bohaterka jest dziewczynką o szczególnej wyobraźni i ogromnej wrażliwości. W świecie ślicznotki salony piękności przypominają gabinety rodem z horroru, a wierne psy czekają na swoich ukochanych właścicieli nawet po ich śmierci. Gdzieś obok istnieje świat dorosłych – samotnych matek, porzuconych, starszych panów, którym wojna zabrała rodzinę, i opuszczonych, zniszczonych budynków z przeszłości. Ślicznotka to próbka codzienności z perspektywy dziecka. Postać Ingi była również interpretowana jako figura reprezentująca zmianę, odwilż, zerwanie z tragiczną przeszłością.