Nowy film Siergieja Łoźnicy – precyzyjna wiwisekcja mechanizmów totalitarnej przemocy – był jednym z najmocniejszych punktów canneńskiego konkursu. Dwaj prokuratorzy to podróż w czasie, do lat 30. i epoki stalinowskich czystek, a zarazem film tak bardzo współczesny, że seans przyprawia o gęsią skórkę. Akcja tej bardzo kameralnej opowieści rozgrywa się w iście kafkowskiej, monochromatycznej scenerii, w labiryncie schodów, poczekalni i korytarzy. Oto młody prokurator odwiedza za kratami więźnia politycznego, choć nie podoba się to kierownictwu zakładu i NKWD. Nie zniechęca go nawet wiadomość o panującym w więzieniu tyfusie. Łoźnica, reżyser zafascynowany historią XX wieku, przewrotnie nie stawia naprzeciw siebie systemu i zbuntowanej jednostki, przeciwnie – Korniejew (Aleksander Kuzniecow) jest komunistą głęboko zaniepokojonym wypaczeniami i patologiami, którym pragnie przeciwdziałać. Dwaj prokuratorzy wizualnie nawiązują do surowej prostoty kina z lat 40., a scenariusz oparto na książce naukowca, więźnia Gułagu Georgija Demidowa (publikowanego w Rosji dopiero w latach dwutysięcznych). Opowiedziany w statycznych ujęciach (Oleg Mutu, autor zdjęć do 4 miesięcy, 3 tygodni i 2 dni) film Łoźnicy zabiera nas w mroczną podróż, pozostaje jednak pytanie, czy odwiedzamy odległą przeszłość, czy może i niedaleką przyszłość?