Julia Ducournau powraca po wielkim sukcesie nagrodzonego Złotą Palmą Titane. Pokazywana w canneńskim konkursie Alpha to jej najbardziej osobisty film i kolejny koncentrujący się na tematyce ciała. Autorka Mięsa pokazuje bliżej nieokreślony świat pogrążony w chaosie – szaleje epidemia, która zamienia ludzi w niemalże marmurowe pomniki. Życie nastoletniej Alphy zostaje wywrócone do góry nogami, gdy do rodzinnego domu powraca jej uzależniony wujek (świetny Tahar Rahim). Rozpoczyna się dramatyczna walka o przetrwanie rozbitej rodziny. Ducournau wplotła w fabułę dużo własnych wspomnień i emocji, związanych z dorastaniem w cieniu epidemii AIDS, a jej ryzykowny i bardzo wyrazisty film przypomina poszarpany pamiętnik z czasów bolesnego dojrzewania. Alpha to kino ekstatyczne, organiczne, rozedrgane, rozpięte między mrocznym coming-of-age a apokaliptycznym kinem science fiction, ale również czułe, pełne uzewnętrznionych lęków, ponadzmysłowe. Jak to u Ducournau, otrzymujemy też fantastyczną ścieżkę dźwiękową, na której znalazły się choćby Portishead czy Nick Cave.