Trzydziestokilkuletni poeta Donghwa odwozi swoją dziewczynę do położonego na malowniczej prowincji rodzinnego domu. Choć mężczyzna planuje od razu wracać do Seulu, przyszli teściowie uprzejmie nakłaniają go do pozostania. Co może pójść nie tak? Niemal wszystko, nawet jeśli to nie kolejna część Uciekaj!, tylko dzieło Honga Sang-soo, mistrza w portretowaniu towarzyskich niezręczności i skrywanych emocji. Koreański twórca, który realizuje swoje filmy w tempie, w jakim jego bohaterowie osuszają kolejne kieliszki soju, Zewie natury sięga po sprawdzone patenty, ale jednocześnie jest w stanie nas zaskoczyć. Dość długi jak na jego standardy metraż (108 minut) pozwala Hongowi stworzyć szerokie pole do popisu dla aktorów. Najlepszy użytek robi z niego Kwon Hae-hyo. Etatowy współpracownik reżysera w roli ojca przechodzi od jowialności do cynizmu z tak wielką swadą, że wielu obserwatorów przepowiadało mu nagrodę aktorską na Berlinale. Sam film przykuwa uwagę również za sprawą eksperymentów formalnych. Nonszalancka, jakby lekko pijana kamera dzięki nieoczekiwanym zbliżeniom i innym ruchom, które rozbijają stylistyczną jedność scen, potrafi uchwycić przebłyski prawdziwej natury bohaterów.