Pansy Deacon (zabójczo wiarygodna Marianne Jean-Baptiste) jest osobą, której nie warto wchodzić w drogę. Przy bohaterce Niewygodnej prawdy wiecznie poirytowani bohaterowie Radu Jude sprawiają wrażenie, jakby właśnie wyszli z sesji zen coachingu. Konsekwencji wybuchów kobiety doświadczają zarówno przypadkowi przechodnie, którzy mieli nieszczęście stanąć obok niej w kolejce, jak i najbliżsi, których los skazał na dzielenie z nią życia. Powracający do współczesnej tematyki, a przy okazji do wysokiej formy Mike Leigh nie byłby jednak sobą, gdyby nie chciał skomplikować pozornie jednoznacznego obrazu. W Niewygodnej prawdzie reżyser udowadnia, że frustracja Pansy nie bierze się znikąd, a ciągłe milczenie męża kobiety może być równie toksyczne, jak pojawiające się z byle powodu napady wściekłości. Także siostra bohaterki – będąca jej przeciwieństwem, jowialna i wiecznie uśmiechnięta Chantelle – wydaje się tak naprawdę osobą robiącą dobrą minę do złej gry, niezdolną do zmierzenia z rodzinnymi problemami. Czy ktokolwiek z rodziny Deaconów będzie w stanie dostrzec, że wszechobecny krzyk Pansy stanowi tak naprawdę wołanie o pomoc?