Za dnia: cicho, zgodnie z konwenansami, w czerni i bieli (o tematach tęczowych nie wolno mówić!). Nocą: przechodzimy metamorfozę i idziemy do krainy, gdzie jest przyjemnie głośno, zostawiamy za drzwiami konwenanse i celebrujemy wszystkie kolory świata. To historia, którą odnajdziecie na wystawie Kurtyna w górę! w Studio BWA Wrocław, opowiadającej językiem sztuki brytyjskie życie klubowe – przestrzeń wyzwalającą i queerującą skostniałe społeczeństwo.
Wystawa, towarzysząca festiwalowej sekcji Istoty Nocy, jest otwarta jeszcze do 28 września, a w ramach zachęty (lub uzupełnienia po wizycie) polecamy świetny tekst Zofii Krawiec, który trafił na łamy Krytyki Politycznej.
Zofia Krawiec: Moje noce są piękniejsze niż wasze dni
Dzięki nagraniom Sandi Hughes mamy wgląd w to, jak w ważnym azylem dla osób czarnych i queerowych były kluby, o których niejednokrotnie wyrażano się z pogardą. Ale prac o tym, że zjednoczenie w zabawie było rytuałem dodawania sobie otuchy i polityczną formą oporu, jest na wrocławskiej wystawie więcej.
Tegorocznemu festiwalowi Nowe Horyzonty towarzyszy kuratorowana przez Joannę Stembalską, Ewę Szabłowską i Stacha Szabłowskiego wystawa Kurtyna w górę, którą jeszcze do 28 września można obejrzeć w BWA Wrocław. Poświęcona jest ona brytyjskiemu pejzażowi klubowemu i życiu nocnemu oraz stanowi dobry punkt wyjścia do rozważań na temat przemian zachodzących w kulturze klubowej.
It’s been a hard day night
Architektura wystawy odzwierciedla plan nocnego imprezowania. Na początku zobaczymy więc pracę wideo Szybciej, księżniczko (1980) Martine Thoquenne, artystki pokazującej nam, że Kopciuszek to archetypiczna postać dla każdej imprezowiczki – za dnia ciężko pracującej, po wyjściu z pracy przeistaczającej się w królową parkietu. Praca pokazuje rytuał przemiany, robienia się na imprezowe bóstwo, i utrzymana jest w bajkowej konwencji. Księżniczka końca poprzedniego wieku w przeciwieństwie do Kopciuszka nie gubi jednak pantofelka, ale księcia, bo przecież świetnie bawi się sama. A kluby, zgodnie z życzeniem księżniczki, będą coraz częściej stawiać na tworzenie inkluzywnej przestrzeni, w której wszystkie osoby mają czuć się bezpiecznie.
Czy noc jest kontynuacją dnia, a może jego zaprzeczeniem? Choć dzień i noc należą do różnych porządków, to podróż nocna jest zawsze podróżą w jednym celu – do świtu. Pomysłem na wystawę jest więc pokazanie nocy jako czasu transformacji, gdzie zarówno jednostki, jak i całe grupy mogą przejść metamorfozę.
Ciało w tanecznym ruchu to manifest polityczny
Chociaż (albo ponieważ) Kurtyna w górę opowiada o brytyjskiej scenie klubowej, to każde z dzieł pokazanych na wystawie jest wynikiem miksu kulturowego. Ich autorzy pochodzą z różnych miejsc świata, ale wszyscy wybrali Londyn na miejsce swojego zamieszkania. Biforowe powitanie to fragment z filmu Charlesa Atlasa Hail the new puritan (1986). Atlas bawi się w nim konwencjami filmowymi i choreografią, eksploruje manipulacyjną siłę filmu. Grając konwencją dokumentu, filmuje przygotowania do wyjścia na imprezę trzech niezwykle barwnych postaci: Rachel Auburn (producentka muzyczna, didżejka i projektantka mody), Gary’ego Barnesa aka Trojan (artysta), Leigh Bowery’ego (ikona mody i artysta, który był inspiracją dla Alexandra McQueena i Lady Gagi). Bowery przeszedł do historii jako twórca traktujący swoje ciało jako żywe płótno, na którym pędzlem do makijażu odmalowywał prowokujące tożsamości. Twierdził, że ciało można zamienić w obiekt sztuki, wykreować je w żywą rzeźbę przesady, a z imprezowania uczynić artystyczny performans, celebrując przy tym płynne tożsamości i seksualność.
Pełna wersja tekstu dostępna jest na łamach Krytyki Politycznej.
Wstęp na wystawę jest wolny.
Godziny otwarcia Studia BWA Wrocław (ul. Ruska 46, seg. A, lok. 301, III piętro):
środa-piątek: 14:00-18:00
sobota-niedziela: 11:00-18:00
poniedziałek–wtorek: nieczynne
ostatnie wejście 15 minut przed zamknięciem galerii
Sekcja Istoty Nocy jest wspierana przez British Council jako część UK/Poland Season 2025.
