Północne słońce już na dobre zadomowiło się na festiwalu mBank Nowe Horyzonty. W tym roku po raz piąty zapraszamy na przegląd najnowszych i najciekawszych produkcji z Norwegii i Islandii, ze wspaniałym akcentem estońskim.
W programie sekcji Oslo/Reykjavik znalazło się sześć filmów: historie o poszukiwaniu swojego miejsca i tożsamości (Głos oraz Pieśni Ziemi), hipnotyczne opowieści-badania świata na styku natury i kultury (Mannvirki oraz Siostro, co rośnie na skażonej ziemi?), przyrządzona po skandynawsku czarna komedia (Matka siedzi z tyłu), a także historia grupy kobiet, które w tradycyjnej estońskiej saunie oczyszczają ciało i umysł (Siostrzeństwo świętej sauny).
Sekcja Oslo/Reykjavik powstała we współpracy z Ministerstwem Funduszy i Polityki Regionalnej, koordynującym w Polsce wykorzystanie Funduszy norweskich i EOG (Europejskiego Obszaru Gospodarczego), pochodzących z Islandii, Norwegii i Liechtensteinu.
Z kamerą wśród Wulkanów (albo krótka historia islandzkiego kina drogi)
Filmoznawczym rezydentem sekcji Oslo/Reykjavik od lat jest Sebastian Jakub Konefał, który przybliża nam najważniejsze zjawiska i tematy związane z kinematografią Norwegii oraz Islandii (i szerzej: kina Skandynawii). W ramach 23. mBank Nowe Horyzonty ponownie mamy przyjemność wyruszyć z nim w kulturową podróż na bliską-daleką Północ. W pierwszym z esejów autor przybliża islandzkie kino drogi, reprezentowane w tym roku przez film Matka siedzi z tyłu. Rozsiądźcie się wygodnie: na horyzoncie widać już Krainę Wulkanów.
Program sekcji Oslo/Reykjavik
Głos (Voice), reż. Ane Hjort Guttu
Rhea postanawia nakręcić film o inicjatywie „Voice”, dzięki której młodzi ludzie z Oslo mogą opowiedzieć o swoim życiu – właśnie za pośrednictwem kina. Jej bohaterowie pragną jednak większej kontroli nad projektem, coraz częściej zadają jej też niewygodne pytania. Ten ironiczny pełnometrażowy debiut, który wrzuca nas w sam środek dyskusji o rasie, uprzedzeniach i reprezentacji, to także satyryczne spojrzenie na skomplikowaną współczesną rzeczywistość, w której tzw. dobre chęci nikomu już nie wystarczają.
Mannvirki, reż. Gústav Geir Bollason
Enigmatyczna instalacja filmowa celebrująca urok rozpadu: odłamków, okruchów, prochów – wszystkiego, co pomiędzy naturą a kulturą. Gústav Geir Bollason stworzył ją w wiosce rybackiej na północy Islandii, gdzie kieruje laboratorium artystycznym. Efektem prowadzonych tam od lat poszukiwań, w których wykorzystuje rożne media i obiekty, jest wymykający się językowi wideoesej, podejmujący tematy upływu czasu, pamięci krajobrazu oraz napięcia między działalnością człowieka a środowiskiem.
Matka siedzi z tyłu (Driving Mum), reż. Hilmar Oddsson
Jón już dawno się poddał. Nie ma ochoty opuszczać domu, ale obiecał to zmarłej matce, która zażyczyła sobie pochówku w konkretnym miejscu. W końcu i tak zawsze mówiła mu, co ma robić. Mężczyzna wsiada więc w samochód, zabiera ze sobą nieboszczkę oraz psa imieniem Breżniew i niespodziewanie wreszcie zaczyna żyć. Czarno-biały komediodramat Hilmara Oddssona to połączenie Weekendu u Berniego z autentycznym żalem za zmarnowanymi szansami.
Pieśni Ziemi (Songs of Earth), reż. Margreth Olin
Reżyserka przed trzydziestu laty opuściła rodzinny dom. Dziś odwiedza z kamerą górskie rejony zachodniej Norwegii, by podążając śladami swoich rodziców i przodków, odpowiedzieć sobie na pytanie: skąd jestem? Pieśni Ziemi to spotkanie z przeszłością, ale i z dziewiczą naturą. Historia rodzinna zamienia się tu w zapierający dech wizualno-dźwiękowy poemat. Stosując podwójną skalę – mikro i makro – film odsłania świat intymny, a zarazem bardzo uniwersalny.
Siostro, co rośnie na skażonej ziemi? (Sister, What Grows Where Land Is Sick?), reż. Franciska Eliassen
Doceniony w Locarno debiut reżyserki, który pozwala mówić o niej jako o nadziei norweskiego kina niezależnego. Opowieść o siostrzanych relacjach, zaburzonych przez chorobę psychiczną starszej z dziewczyn, imponuje dojrzałością, empatią i precyzją w prowadzeniu młodych aktorek. To zarazem utrzymana w nurcie ekofeminizmu refleksja na temat związków człowieka z naturą. Łącząc realizm z onirycznymi, enigmatycznymi obrazami, Eliassen tworzy niepokojący, pełen niedopowiedzeń wizualny poemat.
Siostrzeństwo świętej sauny (Smoke Sauna Sisterhood), reż. Anna Hints
W bujnym, zielonym lesie w południowej Estonii grupa kobiet zbiera się w tradycyjnej saunie, żeby dzielić się ze sobą najgłębszymi sekretami i przemyśleniami, a także czerpać siły z poczucia wspólnoty. Otoczone dymem i żarem, obnażają nie tylko ciała, ale i emocje. Wypędzają z siebie lęki i wstyd, żeby odzyskać energię do życia. Film portretuje ten intymny rytuał, który odbywa się w ciasnej i ciemnej przestrzeni nasyconej oddechem i parą. Obserwujemy ciała i twarze skąpane w mroku w procesie wspólnotowego oczyszczania.
23. Międzynarodowy Festiwal Filmowy mBank Nowe Horyzonty odbędzie się stacjonarnie we Wrocławiu w dniach 20-30 lipca. O tydzień dłużej, do 6 sierpnia, potrwa wirtualna odsłona wydarzenia. Bilety na seanse oraz dostępy do filmów online są już w sprzedaży na stronie nowehoryzonty.pl.
