Posiadaczka nieokiełznanej wyobraźni i architektka niepokojących, ale jednocześnie niezwykle fascynujących filmowych światów jest już we Wrocławiu. Lucile Hadžihalilović, bohaterka jednej z tegorocznych retrospektyw, rozpoczyna maraton festiwalowych spotkań.
Pierwsza okazja, żeby zobaczyć ją na żywo, będzie dziś o 22:00 przed seansem Earwig. Od jutra (wtorek) zapraszamy na sesje Q&A z reżyserką.
Seanse połączone ze spotkaniami z Lucile Hadžihalilović
Wtorek, 26 lipca:
- 13:15 – Earwig
- 18:45 – Zestaw filmów: Usta Jean-Pierre’a, De Natura oraz Nektar
Środa, 27 lipca:
- 18:45 – Earwig
Czwartek, 28 lipca:
- 15:45 – Ewolucja
- 18:45 – Niewinność
Lucile Hadžihalilović: poza horyzont ciała
Styl Hadžihalilović, absolwentki prestiżowej szkoły La Femis, często porównywany jest do nurtu cinema du corps – kina ciała. W ten sposób określano grupę debiutujących we Francji na przełomie XX i XXI wieku reżyserek i reżyserów, których kino krytycy opisywali jako skrzyżowanie seksualnej dekadencji, bestialskiej przemocy i niepokojącej psychozy. Filmy debiutującej w tym samym czasie Lucile Hadžihalilović są równocześnie blisko, ale i daleko od tej formacji. Francuska reżyserka również zajmuje się cielesnością, jednak obrazy, które przywołuje w swoich dziełach, nigdy nie są dosłowne ani brutalne. Nostalgiczne i nieco zagadkowe, bliższe są psychologii głębi niż krytyce społecznej. Zanurzone w głębokich pokładach wyobraźni czerpią z elementów baśni i mitów, literackich toposów; przepełnione są erudycyjnymi skojarzeniami i cytatami ze sztuk wizualnych: fotografii i malarstwa. Ciało to bardzo filmowa rzecz. Lubię, gdy w filmach pojawia się w sposób nieoczywisty. Nie interesuje mnie pokazywanie realistycznych sytuacji erotycznych, lecz używanie metafor lub znaków, które budują erotyzm.
Francuzka jest także mistrzynią w portretowaniu czasu dorastania: niewiele jest reżyserek, które przedstawiają przemiany z postaci dziecięcej w dorosłą w sposób równie poetycki, co niepokojący, jak Hadžihalilović. Dowody odnajdziemy w dwóch wybitnych filmach – Niewinności (2004) oraz Ewolucji (2015).
Od ponad trzech dekad życiowe ścieżki Hadžihalilović – zarówno te artystyczne, jak i te prywatne – krzyżują się z biografią Gaspara Noego. Francuzka wyprodukowała i zmontowała m.in. jego Mięso (1991) oraz Samego przeciw wszystkim (1998), była współscenarzystką Wkraczając w pustkę (2009), a ostatnio współprodukowała Lux Aeternę (2019) i Vortex (2021). Z kolei Noé jest autorem zdjęć do debiutuHadžihalilović – Usta Jean Pierre’a (1996).
