Cronenberg, Argento, Peckinpah: zobacz kultowe filmy mistrzów na NH VOD
Słysząc hasło „kino gatunkowe”, niektórzy nowohoryzontowicze odbezpieczają rewolwer. Nowe Horyzonty od dawna flirtują jednak z kinem gatunków, choćby poprzez festiwalową sekcję Nocne Szaleństwo.
Dziś z wielką przyjemnością ogłaszamy, że platforma Nowe Horyzonty VOD poszerza swoją ofertę o kultowe dzieła mistrzów, którzy pozostawali na orbicie kina gatunkowego, ale jednocześnie odciskali wyraźny, autorski stempel na każdym ze swoich filmów. Zatem: niezależnie od pory dnia, zapraszamy na nocne szaleństwo z dziełami mistrzów kina.
Hrabina Dracula (1971), reż. Peter Sasdy
Brytyjska wytwórnia Hammer Films Productions była jedną z najważniejszych kuźni kina grozy. W latach 50., 60. i na początku 70. dała światu kilkadziesiąt znakomitych horrorów, które tchnęły nową świeżość w gatunek i na dekady wyznaczyły (często niedoścignione) standardy dla opowieści z dreszczykiem. Jedną z nich jest Hrabina Dracula, niesłusznie zapomniana perełka w reżyserii Petera Sasdy’ego. To pełnokrwista, barokowo piękna historia, luźno inspirowana losami osławionej hrabiny Erzsebet Bathory, która – jak głosi legenda – mordowała niewinne dziewice, a następnie zażywała kąpieli w ich krwi. Ten rytuał miał zapewnić jej wieczną młodość. W roli tytułowej hrabiny zobaczymy świetną Ingrid Pitt – urodzoną w Warszawie aktorkę, która zasłynęła szeregiem wampirycznych ról, a także występem w Tylko dla orłów u boku Clinta Eastwooda.
Głęboka czerwień (1975), reż. Dario Argento
Arcydzieło kina giallo, w reżyserii autora oryginalnej wersji Suspirii. Film rozpoczyna niesamowita scena parapsychicznego seansu, podczas którego kobieta-medium odczytuje myśli wysyłane przez umysł zbrodniarza, mającego na sumieniu okrutne zabójstwo. Wkrótce kobieta zostaje w brutalny sposób zamordowana. Świadkiem jej śmierci jest mieszkający w Rzymie amerykański pianista (David Hammings), który postanawia wytropić zbrodniarza z przybyłą na miejsce zbrodni wścibską fotoreporterką (Daria Nicolodi). Tym, co wyróżnia Głęboką czerwień spośród innych obrazów Argento, jest imponująca strona wizualna filmu: w scenach realistycznych nawiązująca do malarskich dzieł Edwarda Hoppera, w scenach ukazujących przemoc – do surrealistycznych wizji Giorgio de Chirico i Maksa Ernsta.
Wściekłość (1977), reż. David Cronenberg
Klasyczny body horror w reżyserii autora m.in. Muchy oraz Crash: Niebezpiecznego pożądania. Cronenberg bawi się we Wściekłości oczekiwaniami widzów: dokonuje niespodziewanych wolt, miesza różne porządki i gatunki, a krwawy horror traktuje jako błyskotliwy komentarz do rewolucji seksualnej oraz naszych dążeń do zawładnięcia nad światem natury. Rose, główna bohaterka filmu, ulega wypadkowi drogowemu, przez co trafia pod opiekę pewnego chirurga. Ten postanawia poddać ją innowacyjnemu zabiegowi przeszczepu skóry. Sprawy się jednak mocno komplikują – po rzekomo udanej operacji, w Rose budzi się niepohamowana rządza krwi. W roli głównej zobaczymy Marilyn Chambers, która występem we Wściekłości chciała zerwać z łatką aktorki znanej jedynie z filmów dla dorosłych.
Konwój (1978), reż. Sam Peckinpah
Sam Peckinpah to prawdziwy poeta ekranowej brutalności, który potrafił z zegarmistrzowską precyzją łączyć kino gatunkowe z komentarzem społeczno-politycznym. Autor kultowych antywesternów (np. Pat Garrett i Billy Kid, Dzika banda) był mistrzem dla wielu innych reżyserów, z Quentinem Tarantino na czele. Choć w Konwoju próżno szukać rewolwerowców, tak sama opowieść ma w sobie atmosferę historii rodem z Dzikiego Zachodu. W filmie śledzimy historię „Gumowego Kaczora” (nieśmiertelna rola Krisa Kristoffersona) – kierowcy ciężarówki, zawadiaki i buntownika, który ponad wszystko kocha nieograniczoną wolność. Pozornie drobny incydent odmowy zapłacenia mandatu uruchamia lawinę zdarzeń, która wstrząsa całymi Stanami: „Gumowy Kaczor” rozpoczyna największy w historii USA konwój ciężarówek – powstały na znak protestu przeciwko amerykańskiej policji.
Od dziś na platformie Nowe Horyzonty VOD można oglądać także jeden z największych przebojów 20. edycji festiwalu Nowe Horyzonty, greckiego kandydata do Oscara z 2020 roku.
Niepamięć, reż. Christos Nikou
Współczesna i jednocześnie umieszczona poza czasem opowieść, która przenosi nas do Aten, gdzie panuje epidemia amnezji. Główny bohater, Aris, ma numer 14842 w szpitalnym oddziale dla osób z zaburzeniami pamięci. Pewnego dnia wyszedł z domu, wsiadł do autobusu i na pętli nie wiedział już, kim jest, gdzie mieszka, co przeżył. Takim jak on daje się szansę – mogą stworzyć sobie nową tożsamość i nowe wspomnienia. Pokazywana na festiwalu w Wenecji Niepamięć łączy w sobie absurdalny humor rodem z filmów Yorgosa Lanthimosa (Zabicie świętego jelenia, Faworyta) i melancholię znaną z dzieł Charliego Kaufmana (Być jak John Malkovich, Anomalisa), a gdzieś w tle pobrzmiewa głos z orwellowskiego Wielkiego Brata.