Zdobywca Nagrody Specjalnej Jury na festiwalu Sundance, melancholijny horror z duszą. Adaptacja powieści Johna Ajvide Lindqvista Powroty zmarłych.

W odpowiedzi na rozpacz i ból tytułowi „nieumarli” zjawiają się w opustoszałych domach, by znów spać w swoich łóżkach i pozwolić czesać włosy, bądź też przyjmują odwiedziny bliskich w szpitalu. Choć to zaskakująco spokojne i łagodne zombie, o dreszcze przyprawia realizm, z jakim twórcy filmu prezentują ich pośmiertny stan, a ten jest nieszczególny, jak przystało na kogoś, kogo właśnie wykopano z grobu. Fabularny debiut Thei Hvistendahl tchnął nowe życie w wysłużony gatunek, bo czyniąc bohaterami zombie przekierowuje naszą uwagę z żywych umarłych na martwych żywych – ludzi, którzy stracili najbliższych. To rozpacz, która alienuje, ból, który uniemożliwia nawiązanie kontaktu, cierpienie, które odbiera chęć do życia, poczucie winy, które dręczy bez końca – to wszystko czyni cię mieszkańcem egzystencjalnego limbo, prawdziwym upiorem. Pogrążone w letniej malignie Oslo też ma status zombie. A miasto latem, jak wiemy z kina, to miejsce szczególne.