Prezentowany w ramach Cannes Première najnowszy film Alaina Guiraudie (Nieznajomy nad jeziorem, 13. NH; W pionie, 16 NH; Biegacz, dziwka, Arab, mąż, 22. NH) podstępnie kluczy między melodramatem, kryminałem, czarną komedią i atlasem grzybów, a teologicznych rozważań używa jak przestępca alibi. Do swojej rodzinnej wsi powraca młody piekarz Jérémie (Félix Kysyl). Ma wziąć udział w pogrzebie, ale jego pobyt nieoczekiwanie się wydłuża – ku radości jednych i niezadowoleniu innych dawnych znajomych. Pożądany i podejrzany zarazem chłopak kręci się w kółko, i to dosłownie: biega w jesiennym chłodzie między gościnnym domem wdowy, zapuszczonym gospodarstwem samotnego gbura, lasem i zakrystią. Gdziekolwiek się pojawi, tam wybuchają namiętności, ale też przemoc. Kamera Claire Mathon (Portret kobiety w ogniu, Atlantyk, Mała mama) fenomenalnie ukazuje napięcie pomiędzy wrażeniem, że bohater utknął w miejscu, a rozkręcającą się spiralą dramatycznych wydarzeń. Perwersyjnie łącząc wysokie z niskim i przyziemne z niebiańskim, Mizerykordia jest arthouse’ową rozrywką wysokiej próby, pełną fantazji i sekretów, jakie znaleźć można tylko w dziennikach wiejskich proboszczów.