Czarny węgiel migocze, oślepia, ukrywa i odkrywa jednocześnie. Z ciemności wyłaniają się postaci dwóch młodych górników: to Viet i Nam. Jest początek XXI wieku, w Stanach właśnie zawaliły się dwie wieże, ale w Wietnamie życie wydaje się toczyć z dala od geopolityki. Jednak to tylko pozory: kraj wciąż mocuje się z traumatyczną przeszłością, mieszkańcy szukują ciał ofiar wojny sprzed półwiecza, a jednocześniej próbują się bogacić. Jednym ze sposobów jest praca w kopalni węgla, zdecydowanie szybszym ­– emigracja. To dylemat, przed którym stają bohaterowie: pewnie łatwiej byłoby wyjechać, gdyby nie fakt, że są w sobie zakochani, a znajdująca się tysiąc metrów pod ziemią kopalnia daje ich miłości bezpieczne schronienie. Jej mroki kontrastują z bujnością przyrody na zewnątrz – piękną, intensywną, ale czy przyjazną? Świat Viet i Nam, rozpięty między buddyjskimi wierzeniami, snami wskrzeszającymi weteranów, napierającą nowoczesnością oraz cielesnymi uciechami, nie poddaje się łatwej racjonalizacji – podobnie jak w filmach Tsaia Ming-lianga czy Apichatponga Weerasethakula, które przywodzi na myśl. Magnetyczne dzieło Minha Quya Truonga, pokazane w Cannes w sekcji Un Certain Regard, w Wietnamie zostało zakazane przez cenzurę.