Dwie siostry, September i July, łączy więź na granicy toksycznego związku. Splecione mentalnie i emocjonalnie, komunikujące się ze sobą za pomocą nie tylko słów, ale i rozmaitych mruknięć oraz gwizdów, żyją we własnym świecie. July jest wycofana, cicha i niepewna, September impulsywna, waleczna i dominująca. Ta pierwsza zawsze pozostaje pod opieką drugiej, mającą wiele z opresji. Ich matka, Sheela, pozostaje blisko dziewczyn, a jednocześnie jest w ciągłej uczuciowej izolacji od nich. Kiedy zabiera córki do domu w Irlandii, w i tak mroczne relacje między siostrami wkracza także mrok zewnętrzny. Wrażenie pełzającego niepokoju wzmacnia nie tylko surowy pejzaż, ale i audiosfera, stały pomruk czy szum. Reżyserka Ariane Labed (którą pamiętamy z roli w Attenberg Athiny Rachel Tsangari) zagęszcza konwencje i łączy różne języki filmowe: granice między światem rzeczywistym a śnionym, między prostotą realizmu a przerażającym naddatkiem są równie zagadkowe jak ta pomiędzy September i July. Dziwność i zwyczajność, jak same dziewczęta, tworzą zamknięty ekosystem. Z każdą sceną film atmosfera gęstnieje, napięcie sprawia, że powierzchnia obrazu niemal drży, a dźwięki zbijają się w pulsujący hałas. Debiutancki film reżyserki to adaptacja książki Sisters Daisy Johnson.