Czasem zazdroszczę ludziom, którzy nie mają dzieci – mówi matka głównej bohaterki w bodaj najbardziej przejmującej scenie tego wielokrotnie nagradzanego dokumentu. Deklaracja ta pada w trakcie osobliwej wojny domowej, w której biorą udział Zuzia, uzależniona od narkotyków nastolatka, jej starszy brat Mariusz (reżyser filmu), a także rodzice obojga. W chaosie mocnych słów, desperackich gestów i chwiejnych sojuszy pojawia się jednak szansa na rozmowy pokojowe. Duża w tym zasługa obecności kamery, która okazuje się narzędziem wyzwalającym u każdego z bohaterów zdolność do bolesnej, lecz oczyszczającej autorefleksji.