Jeden z najważniejszych brytyjskich filmów lat 80. – do dziś część historyków kina uważa, że komercyjny i artystyczny sukces Rydwanów ognia dał impuls do odnowienia przygasającego wówczas zainteresowania światowej publiczności kinematografią z Wysp. Powszechne uznanie, z jakim spotkał się debiut Hugh Hudsona, było w pełni zasłużone: opowieść o przyjaźni dwóch sprinterów – Żyda Harolda Abrahamsa i gorliwego katolika Erica Liddella – walczących o miejsce na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku to wzorcowe kino sportowe, nakręcone z gracją, wielką elegancją i niemal namacalnym uwielbieniem dla wysiłku i ciała. Już wtedy, a tym bardziej dziś, było antytezą sposobu, w jakim pokazywany jest w telewizji sport olimpijski podporządkowany wymogom reklamodawców. Hudson, opowiadając o szlachetnej i uwznioślającej rywalizacji, przy okazji rozlicza antysemityzm obecny w przedwojennym brytyjskim sporcie. Dziś Rydwany ognia stanowią dowód na to, że nawet akademickie, bardzo klasyczne w sposobie realizacji kino potrafi znieść próbę czasu. Finałowy wyścig wciąż trzyma w napięciu