Nie ma wątpliwości, że Zielona granica to jeden z najważniejszych polskich filmów ostatniej dekady. Być może jeden z najważniejszych, jakie powstały po transformacji ustrojowej. Opowieść o dramatycznej sytuacji uchodźców na granicy polsko-białoruskiej i odmiennych postawach Polaków wobec ludzi szukających w kraju azylu nie tylko powstawała w skrajnie trudnych warunkach. Jeszcze przed premierą rząd Zjednoczonej Prawicy przypuścił na reżyserkę bezpardonowy atak, oskarżając ją o działanie na szkodę państwa. Dostało się nawet widzom, którzy na film poszli do kin. Nieważne, jak absurdalne były zarzuty prawicy wobec Holland, samo oglądanie jej dzieła na wielkim ekranie stało się aktem politycznym. Blisko rok po premierze możemy zmierzyć się z Zieloną granicą w nieco innych realiach. I na spokojnie ocenić, czy to dramat, który uczciwie pokazuje sytuację uchodźców, lecz także ludzi, którzy próbowali im pomóc, i tych, którzy wypychali ich z powrotem na terytorium Białorusi. Czy też może warstwa publicystyczna wzięła górę nad artystyczną? Najważniejsze, żebyśmy zbytnio nie uspokoili własnych sumień: mimo zmiany władzy sytuacja na wschodniej granicy wciąż nie uległa poprawie.