Gdy ruszały zdjęcia do Skazanych na Shawshank, nikt nie mógł podejrzewać, jak ważny okaże się to film. Nie z punktu widzenia historii kina ani ze względu na branżowe wyróżnienia. Dla milionów widzów wciąż pozostaje opowieścią niosącą nadzieję i dającą siłę. Więzienne perypetie młodego bankiera niesłusznie skazanego za zabójstwo żony i jej kochanka idealnie wpisują się w schematy hollywoodzkiego kina, bezpośrednio odwołując się do klasycznych filmów z lat 40. i 50., lecz jednocześnie nie jest to typowy feel good movie, w którym wszystko układa się po myśli bohaterów. Po 30 latach od premiery film Franka Darabonta wciąż cieszy się olbrzymią popularnością: od lat zajmuje czołowe miejsce na – układanej na podstawie ocen użytkowników – liście najlepszych filmów w serwisie IMDB, podobno chwalił go sam Nelson Mandela, a Stephen King uważa go za jedną z najlepszych ekranizacji swojej prozy. Skazanych na Shawshank nie doceniła Amerykańska Akademia Filmowa – film dostał co prawda siedem nominacji, lecz nie zdobył żadnego Oscara (choć trzeba przyznać, że miał wtedy silną konkurencję, m.in. Pulp Fiction i Forresta Gumpa). Z dzisiejszej perspektywy widać jednak doskonale, że to tytuł, którego wielkości nie mierzy się nagrodami, a uwielbieniem widzów.