Jacques Laurent, grany przez Jeana-Pierre’a Léauda bohater filmu Pornograf, przyjechał do Paryża w 1967 roku. Nie wiemy, w jakim stopniu angażował się w wydarzenia maja ’68, ale jeszcze 30 lat później pozostają one dla niego ważnym punktem odniesienia na egzystencjalnej mapie. Swoją rewolucję prowadził jednak innymi środkami: w latach 70. i 80. był cenionym twórcą kina pornograficznego, jednocześnie popularnego, transgresywnego i niepozbawionego artystycznych ambicji. Pod koniec XX wieku, gdy toczy się akcja filmu, Jacques nie funkcjonuje już w centrum ważnych społecznie i obyczajowo wydarzeń. Rozpada się jego wieloletni związek, piętrzą długi, próba powrotu na plan kończy się klęską. Jedynie szansa na odbudowanie relacji z synem wydaje się utrzymywać bohatera na powierzchni. Film Bertranda Bonello nie jest w istocie pornograficzny (TW: jedna taka scena), ale historiograficzny. W wymiarze narracyjnym i wizualnym buduje pełną cytatów, kolażową, zarazem kontemplacyjną opowieść o wypalaniu się idei napędzających przemiany polityczne i kulturowe we Francji drugiej połowy XX wieku. Idei, których syn nie może i nie chce dziedziczyć już po ojcu.