Dzieciństwo w Algierii, początki kariery u Diora, służba wojskowa, załamanie nerwowe, pobyt w szpitalu psychiatrycznym, powrót do zawodowego życia i spektakularne sukcesy w budowaniu własnej marki. Burzliwe losy Yves’a Saint Laurenta stanowią wspaniały materiał na film, co  wykorzystują kolejni reżyserzy. Hipnotyzujący i wysmakowany wizualnie film Bertranda Bonello nie przypomina jednak tradycyjnie opowiedzianej biografii. Francuz skupia się na wybranych latach (1967-1976), gdy projektant odnosił największe zawodowe sukcesy, ale też zaczął tracić grunt pod nogami w życiu osobistym. Mieszając porządki czasowe, reżyser maluje fascynujący obraz metamorfozy bohatera – Saint Laurent raz ma tu młodzieńczą twarz Gasparda Ulliela, innym razem 70-letniego Helmuta Bergera, jednego z ulubionych aktorów Viscontiego, do którego zresztą Bonello parokrotnie nawiązuje. Podobnie jak włoski reżyser, tworzy też opowieść o schyłku pewnej epoki, historię świata, który pod powierzchnią eleganckiej i zniewalającej formy skrywa pustkę, samotność i gorycz.