Pierwszego dnia rewolucji tylko jedna kamera nagrywała to, co się działo, następnego dnia były ich setki – mówił Harun Farocki o dramatycznych wydarzeniach z końca 1989 roku w Rumunii. Wraz z Andrei Ujicą zgromadzili 125 godzin materiału zarejestrowanego przez profesjonalistów, ekipy telewizyjne i amatorów. Ułożyli z nich porażającą kronikę rumuńskiego przewrotu: od ostatniej przemowy Nicolae Ceaușescu wygłoszonej 21 grudnia, po jego proces i śmierć zaledwie kilka dni później. Część krytyków porównywała Wideogramy rewolucji do Października Sergieja Eisensteina, z tym że tu ból, wściekłość, strach i śmierć są prawdziwe, zapisane na taśmie przez często postronnych obserwatorów. Skrupulatnie udokumentowane i opisane filmy to jednak nie tylko świadectwo krwawego przewrotu i chaosu, jaki zapanował na ulicach rumuńskich miast, lecz zarazem refleksja na temat tego, jak zmieniło się postrzeganie i opisywanie świata u schyłku XX wieku, wraz z rozwojem mediów elektronicznych i coraz powszechniejszą dostępnością środków zapisu audiowizualnego. Tylko kamera wideo, ze swoją zwiększoną możliwością nagrywania czasu i ruchu, może doprowadzić proces filmowania historii do końca. Oczywiście pod warunkiem, że jest jakaś historia – deklarował Andrei Ujică.