Gdy zapada noc, budzą się duchy. Catarina Vasconcelos proponuje nam kwiatową symfonię, która obleka w ciało zbłąkane dusze: głosy tych, które zepchnięto na (niedostępny) margines, pozostawiono w (niezbadanym) cieniu. Opowiada (na nowo) o autentycznym okresie w dziejach (katolickiej) Portugalii, kiedy kobietom nie pozwalano wchodzić do klasztoru w Buçaco i otaczających go lasów. Dziś poruszają się swobodnie w realiach wieczności, nawiedzając zakazane dawniej miejsca. Film pochyla się nad przedstawieniem ciał i życia kobiet w sztuce i percepcji społecznej.
Urodzona w 1986 roku portugalska artystka wizualna i reżyserka, absolwentka lizbońskiego Faculdade de Belas Artes i londyńskiego Royal College of Art. Zajmowała się komunikacją wizualną i antropologią wizualną. Jej dyplomowy film Metáfora ou a Tristeza Virada do Avesso otrzymał nagrodę dla najlepszego krótkiego metrażu na festiwalu Cinéma du Réel. Jej debiut fabularny Metamorfoza ptaków otrzymał na Nowych Horyzontach Grand Prix i Nagrodę Publiczności. Nokturn dla lasu miał premierę na zeszłorocznym festiwalu w Locarno (sekcja Pardi di Domani – Corto d’Autore).
2014 Metáfora ou a tristeza virada do avesso / Metaphor or Sadness Inside Out (short)
2020 Metamorfoza ptaków / A metamorfose dos pássaros / The Metamorphosis of Birds
2023 Nokturn dla lasu / Nocturno para uma floresta / Nocturne for a Forest (short)