W wywiadzie dla „Senses of Cinema” Dane Komljen wygłosił pochwalę kina jako medium, którego domeną jest raczej powierzchnia niż głębia – jedyne, czym dysponuje i co zarazem stanowi o jego sile, są po prostu obrazy i dźwięki. W najnowszym projekcie z pogranicza filmu dokumentalnego i eseju wizualnego reżyser też pozornie pozostaje na powierzchni. Kadencje dla ogrodu składają się ze statycznych, długich, precyzyjnie zakomponowanych ujęć oraz towarzyszących im odgłosów tła i fragmentów rozmów. Obrazy i dźwięki konstruują umowny mikroświat: otulony zielenią późnego lata berliński skłot stworzony przez feministyczno-queerowy wielonarodowy kolektyw Mollies. Ogród jest tutaj zarówno konkretną przestrzenią sprzyjającą nawiązywaniu transpłciowych, transkulturowych i transgatunkowych relacji, jak i nośną metaforą – bliską figurze „mieszkania na Uranie”, którą w swojej filozofii tożsamości, płci i miłości posługuje się Paul B. Preciado. To miejsce pomiędzy, w którym nie działają binarne schematy myślenia. Powierzchnia i głębia nie muszą być już zatem traktowane jako pojęcia wzajemnie się wykluczające, a kamera może śmiało przekraczać granice, by zanurzyć się w głąb tego, co widzialne i słyszalne.