W rolę kolejnego tannerowskiego wagabundy wcielił się sam Bruno Ganz, ujmujący w roli inżyniera, który zdezerterował z tankowca w porcie w Lizbonie. Zawadiacka chłopięcość i tonująca ją dojrzałość tworzą wewnętrzny konflikt, dyktujący niespokojny rytm filmowi. Paul wydaje się wiedziony impulsem zmiany, chęcią odrzucenia zawodowej i życiowej rutyny. Zatrzymawszy się w niedrogim hoteliku, przeciwstawia się kapitalistycznej idei produktywności czy celowości, spędzając czas na nicnierobieniu. Długie wędrówki po mieście, tworzenie filmowych pocztówek dla żony, rozmowy w barze, z których rodzi się romans z barmanką Rosą. Lizbona stanowi idealną scenerię dla tego krążenia w labiryncie nieznanego i gubienia się bez obietnicy odnalezienia. Upływający czas powoli odziera jednak Paula z ekscytacji i pieniędzy, dodając do marzeń o innej egzystencji gorycz deziluzji. Wyjście z kolein to jednak dopiero początek. Alain Tanner, wracając wspomnieniami do okresu spędzonego w Genui, gdzie pracował w porcie dla armatora, po raz kolejny testuje możliwość „zejścia z pokładu”, odnalezienia sensu na własną rękę, poza „gotowcami” oferowanymi przez system. Jako reżyser sprawdza zaś, czy istnieje ucieczka od narracyjnych klisz.