Kultowe dzieło pokolenia ’68, zrodzone z nadziei i rozczarowania, jakie przyniósł paryski Maj. Ta brawurowa komedia polityczna ma ośmioro bohaterów, wśród których są para rolników uprawiających organiczne warzywa (oraz sztukę), supermarketowa kasjerka, która nie liczy emerytom za zakupy, niekonwencjonalny nauczyciel historii, gospodyni domowa spełniająca się w rodzicielstwie (matka tytułowego Jonasza), działacz związkowy wyznający wiarę w wolną edukację, pracownik gazety, który oparł się cynizmowi, i bankowa sekretarka – tantrystka. W tym kipiącym witalnością i wiarą w przyszłość, rozgadanym do utraty tchu, pełnym humoru, niepozbawionym ironii filmie radykalne ideały po prostu wciela się w życie. Wystarczy odrobina nonkonformizmu, oparcie we wspólnocie i uważna lektura dzieł Jana Jakuba Rousseau, którego figura patronuje Jonaszowi... Wyalienowani z mieszczańskiego społeczeństwa bohaterowie i bohaterki kwestionują wartości, którym schlebia mainstream, i rozsadzają skostniałe struktury od środka. W przeciwieństwie do Godarda, z którym Tannera często się porównuje, Szwajcar nie zapomina o zmysłach i wierzy w potęgę przyjemności. Jego rewolucja nie jest konstruowaniem dogmatów, lecz pracą miłości, bez której nie ma żadnej przyszłości.