Pełnometrażowy fabularny debiut Tannera to film łączący krytykę społeczną z opowieścią o kryzysie egzystencjalnym, w którym surowość czarno-białej taśmy nie stanowi przeszkody dla stworzenia pełnego niuansów i odcieni portretu epoki. Tanner tworzy tu charakterystycznego dla siebie bohatera: opuszcza on ramy systemu, decyduje się na włóczęgę i doświadcza alienacji (a często sam ją wybiera). Pięćdziesięciolatek Charles (François Simon), który prowadził rodzinną fabryczkę zegarków, nieoczekiwanie daje nogę ze świata, gdzie czas to pieniądz. Włóczy się z parą hippisów, zalega w łóżku – jednym z kluczowych rekwizytów Tannera, miejscu, gdzie najlepiej kontestuje się system, będąc bezproduktywnym, nie spiesząc się, czytając, śpiąc do południa. Kryzys wieku średniego czy przemyślane zerwanie z oczekiwaniami rodziny, rynku, społeczeństwa, systemu? Tanner nie rozstrzyga, czy ów prowadzący do alienacji gest, podkreślony spektakularnym pozbyciem się auta (u Szwajcara to atrybut statusu i patriarchalnej władzy) jest kaprysem, objawem choroby, czy dojrzałą decyzją człowieka, który wie, że stawką jest czy pozostanie „martwy lub żywy”. Zrealizowany tuż po paryskim Maju ’68, Charles… jest też rozprawą z impregnowaną na wszelkie rewolucje Szwajcarią.