Dziesięcioletni chłopiec wraz z rodziną przemierza zachodnie wybrzeże Japonii. Utrzymują się z drobnych oszustw – za upozorowane wypadki wyłudzają odszkodowania. Chłopiec dorasta, nieustannie przenosząc się z miasta do miasta, od jednego do drugiego przekrętu, próbując sprostać ojcowskim oczekiwaniom. Jego historia została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami – opisaną w 1966 roku w japońskich gazetach serią oszustw dokonanych przez rodzinę weterana wojennego, które wstrząsnęły zachodnim wybrzeżem. Chłopiec to najbardziej humanistyczny film w dorobku Ōshimy – przejmujący dziennik podróży, redefiniujący figurę japońskiej rodziny w kontekście powojennej rzeczywistości i ukazujący pejzaż rodzinnych dysfunkcji, życie w trybie ciągłej przesiadki, w pędzącym pociągu, w hotelikach na uboczu. To wizja dorastania w niemiłości, w skrajnym osamotnieniu, w środku świata dorosłych. Chłopiec wpisuje się w tradycję japońskiego kina dziecięcego, ale nie jako przykład realizmu magicznego, lecz raczej obraz ukradzionego dzieciństwa.
Jeden z najważniejszych japońskich twórców filmowych. Reżyser, scenarzysta, teoretyk kina. Urodził się w 1932 roku w Okayamie. Po ukończeniu politologii na Uniwersytecie w Kioto, znalazł pracę w jednym z ważniejszych studiów filmowych, Shochiku, gdzie był asystentem m.in. Masakiego Kobayashiego. Zanim zrealizował swój debiut Miasto nadziei i miłości w 1959 roku, był już cenionym krytykiem filmowym. W 1960 roku wyreżyserował aż trzy filmy, które rozpoczęły tzw. Nową Falę Shochiku, a obok Masahiro Shinody, Yoshishige Yoshidy i Shōheia Imamury stał się najważniejszym głosem młodego pokolenia, które później zostało określone mianem japońskiej Nowej Fali. Ōshima był twórcą radykalnym i politycznie zaangażowanym, jako jeden z niewielu komentował wydarzenia z frontu w Wietnamie, sytuację Koreańczyków w Japonii, czy kwestie kary śmierci. Nie pasował do studia komercyjnego – szybko odszedł z Shochiku. Założył własną firmę Sōzōsha, a swoje najważniejsze dzieła zrealizował we współpracy z Art Theatre Guild. Jako reżyser był aktywny przez cztery dekady, tworząc filmy także poza granicami Japonii. Był ikonoklastą kina japońskiego i niezwykle uważnym obserwatorem rzeczywistości, eksperymentatorem, filmowym socjologiem i filozofem. Zmarł w 2013 roku w wyniku zapalenia płuc. Miał 80 lat.
1960 Naga młodość / Seishun zankoku monogatari / Cruel Story of Youth
1960 Noc i mgła w Japonii / Night and Fog in Japan / Nihon no yoru to kiri
1960 Pogrzeb słońca / Taiyô no hakaba / The Sun’s Burial
1965 Rozkosz / Etsuraku / Pleasures of the Flesh
1966 Koszmar za dnia / Hakuchû no torima / Violence at Noon
1967 Rozprawka o japońskiej piosence erotycznej / Nihon shunka-kô / Sing a Song of Sex
1968 Śmierć przez powieszenie / Kôshikei / Death by Hanging
1969 Chłopiec / Shônen / Boy
1970 Po wojnie tokijskiej / Tôkyô sensô sengo hiwa / The Man Who Left His Will on Film
1976 Imperium zmysłów / Ai no korîda / In the Realm of Senses
1978 Imperium namiętności / Ai no bôrei / Empire of Passion
1982 Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence / Merry Christmas, Mr. Lawrence
1986 Max, moja miłość / Max mon amour
1999 Tabu / Gohatto / Taboo