Bruno Dumont odleciał w kosmos. Dosłownie. Imperium jest osobliwą parodią space opery w typie Gwiezdnych wojen, arthouse’ową fantazją na temat kina science fiction i kolejną komedią uznanego twórcy, bohatera nowohoryzontowej retrospektywy i – o czym warto przypomnieć  – autora najbardziej kontrowersyjnego filmu pierwszej, sanockiej edycji Nowych Horyzontów, czyli Ludzkości. Kiedyś Dumont zagłębiał się w świat francuskiej prowincji, by szukać metafizyki i snuć filozoficzne rozważania. Dziś natomiast uprawia kuglarską zabawę gatunkami, sięgając po postaci ze swojego własnego uniwersum (tym razem chodzi o policjantów z serialu Mały Quinquin). W północnej Francji, gdzieś na wybrzeżu, rodzi się niezwykłe dziecko. Inkarnacja Jezusa? Nowy prorok? A może potomek galaktycznych rodów? Walkę o jego odbicie stoczą wrogie siły reprezentowane przez dwie grupki nastolatków. Dumont skompletował obsadę z profesjonalnych aktorów i naturszczyków, użył efektów komputerowych, by zmaterializować statki kosmiczne, i wypełnił swój film absurdalnym humorem. Reżysera najwyraźniej nie interesują ubolewania krytyków, którzy marzą o jego powrocie do poważnej tematyki. Efekt? Nagroda Jury na Berlinale!