Zygmunt Freud zakończył swoje życiowe dzieło pracą Mojżesz i monoteizm, która została wydana w 1939 roku. Jenni i Lauri Luhta, para fińskich artystów, przenosi tę książkę na ekran jako swoisty werbalno-wizualny traktat. Słowa Freuda tworzą tkankę werbalną, warstwa wizualna opiera się natomiast na wyrazistych barwach i kompozycjach kadrów, przypominających nieco (żywe) obrazy. Mojżesz sytuuje się więc na przecięciu dyskursu akademickiego, kina i instalacji audiowizualnej. Obrazy nie przechodzą jeden w drugi w płynnym montażu, ale raczej wyrastają z siebie, nakładają się, tworząc rozgałęziające się układy, a nie linearną fabułę. Czytany tekst i tak skomponowane wizualia mają nie tylko sugestywnie wyrazić myśl Freuda, ale i sportretować Austriaka pod koniec życia. Ostatecznie w kadrze częściej oglądamy samego psychoanalityka (odgrywanego przez twórczynię filmu) niż przedmiot jego badań. W ten sposób czytamy Mojżesza przez Freuda, a Freuda przez Mojżesza. Kwestia przenikania się mitów, religii, idei i psychologii odbija się w wielowymiarowym obrazie i wyrazistej, choć trudnej do rozszyfrowania postaci głównego bohatera.