Kiedy montowałem Króla komedii, w telewizji kablowej parokrotnie leciał film zatytułowany Trans. Tytuł zdał mi się całkiem odpowiedni, bo zostałem nim zupełnie oczarowany. To poetycki dokument o nadzwyczajnym zespole Nass El Ghiwane, który podobnie jak wiele grup z tych czasów wrócił do swoich korzeni – wspomina Martin Scorsese, który osobiście wybrał ten obraz jako pierwszy do programu rekonstrukcji cyfrowych realizowanego w ramach World Cinema Project. Tytuł jest faktycznie odpowiedni na wielu poziomach, bo i sami muzycy, i słuchacze często wpadają tu w trans, napędzany marokańskimi rytmami gnawy. Kamera tańczy wokół nich, pokazując w zbliżeniach rozgorączkowane ciała i natchnione twarze. Niezwykła jest żywotność i popularność tradycyjnej muzyki w Maghrebie, która nie stroni od trudnych tematów. Wiele piosenek porusza kwestie polityki i duchowości, melancholii i buntu, nie unikając przy tym aktualnych odniesień. Jeden z ekspertów osadza działalność kwartetu założonego w 1971 roku w tradycji wędrownego teatru i trubadurów. Al Maânouni znakomicie wydobywa to na pierwszy plan, podróżując z bohaterami po różnych miejscach i frapująco montując scenki rodzajowe pod muzykę. Trance&roll!