U stóp góry Kassala (…) wiatry hababay, smagając zbocza, wytwarzają takie dźwięki, jakby grała orkiestra wszechświata. Ponad harmonią rozbrzmiewa melodia upałów, a wichry wyją w gniewie. W tym właśnie surowym klimacie rozgrywa się Tajouj, najszlachetniejszy i najczulszy romans w historii. Tak zapowiada narrator, gdy w tle dmie silny wiatr, a obietnicę stara się spełnić reżyser w swoim muzycznym melodramacie, adaptacji pierwszej sudańskiej powieści Osmana Mohameda Hashima. W Tajouj wzrusza zestawienie epickiego prologu z oszczędnym obrazem, zeskanowanym z jedynej zachowanej kopii. Przebarwienia, przetarcia i wybrakowany początek jednej rolki (dialog zastąpiony napisami) wzmagają poczucie obcowania ze skarbem odnalezionym w jakimś schowku. Mohallak jest zakochany w Tajouj, co głosi swoim donośnym śpiewem (w tej roli znany śpiewak Al Badiya). Ich związek napotyka jednak wiele przeszkód: starsi muszą wyrazić zgodę na poślubienie kuzynki, a dziewczyny pożąda też zapalczywy Ohag. Miłość i zazdrość, humor i magia płynnie przenikają się w tej historii nakręconej ponad pół wieku temu, a rozgrywającej się jakby w mitycznej przeszłości.