Kameruńska tradycja ustępuje pod presją materializmu, a z rodzinnych wartości najważniejsze są już tylko posag i potomek. Mbongo ma cztery żony i ani jednego dziecka, więc gdy dowiaduje się, że jego ubogi pasierb chce brać ślub, postanawia skorzystać z okazji. Przedstawiony na pierwszym planie melodramat młodych kochanków – Ngando i Ndomé – ukazany jest z czułością i humorem. Kamera wchodzi do ciemnych wnętrz wiejskich chat, kroczy po wąskich ścieżkach w dżungli i tańczy w ulicznym korowodzie, jakby bohaterowie zapraszali nas do swojego świata. Jednocześnie Nie moje dziecko nie cofa się przed krytyką opresji kobiet, które próbują zachować autonomię wbrew obowiązującym regułom gry. Jeśli chodzi o formę, to wydarzenia oglądamy niejako od końca, gdy rytm bębnów na ceremonii uruchamia łańcuch wspomnień. Film ma też autobiograficzną podbudowę: reżyser został adoptowany przez drugiego męża matki. O swoim dziele Dikongué-Pipa mówił tak: Jest powiązany z moim dzieciństwem, egzystencją i doświadczeniem życia. Sam jestem muna moto. Kameruńczyk zabiegał o jego powstanie przez osiem lat, a podczas zdjęć łowił i polował, by wyżywić pracującą bez wynagrodzeń ekipę.