Wzruszająca ballada o opresji, miłości i walce, film przeszedł do historii jako pierwsza w Afryce pełnometrażowa fabuła nakręcona przez kobietę. Domingo pracuje ciężko jako traktorzysta na budowie, gdzie działa też podziemna organizacja. Choć mężczyzna sprzyja niepodległościowym dążeniom, sam nie uczestniczy w konspiracji, zajęty żoną Marią i nowo narodzonym dzieckiem. Jednak to właśnie Domingo zostaje omyłkowo ujęty podczas obławy i wywieziony do stołecznego więzienia. Po początkowym szoku Maria postanawia wyruszyć do Luandy i zawalczyć z bezwzględną kolonialną biurokracją o uwolnienie męża. Ujęcia z jej wędrówki, w szerokim planie drogi, do wtóru przejmującego śpiewu, to jedne z najpiękniejszych scen nakręconych w tamtych czasach. Jednak reżyserka z dokumentalną wrażliwością pokazuje też tło społeczne: starsze sąsiadki z fajkami pocieszające kobietę, dzieciaki wykpiwające chromego weterana, tętniące życiem miejskie jadłodajnie. Afrykanki powinny być wszędzie. W kadrze, za kamerą, w montażowni – powinny być zaangażowane na każdym etapie kręcenia filmu – napisała Maldoror po latach. I faktycznie, choć torturowany Domingo zachowuje się bohatersko, to poświęcenie Marii wysuwa się tu na pierwszy plan.