Już czołówka zdumiewa animacjami do wtóru perkusji i wysokich dźwięków. To my, Afrykanie, którzy przybywamy z daleka – mówi narrator, a jego głos przechodzi w śmiech, a następnie w krzyk. Mieliśmy cywilizację: wykuwaliśmy żelazo, mieliśmy nasze ludowe tańce i pieśni… Mężczyźni w kolejce proszą księdza o wybaczenie, że używają własnych języków – bambara, swahili, lingala – po czym dostają nowe chrześcijańskie imiona. Prolog Słońce, o! to przyspieszony i metaforyczny kurs historii europejskiego kolonializmu, który przez wieki nazywał, odziewał, dzielił i rządził. Wszystko ujęte w nowoczesną formę, z hipnotyczną muzyką i performatywną energią. Potem dopiero rozpoczyna się właściwa fabuła o młodym Afrykaninie, który próbuje znaleźć swoje miejsce w „słodkiej” Francji. Med Hondo pozostaje blisko bohatera, słuchając jego monologu, kręcąc ujęcia kamerą 16 mm na ulicy i pokazując zwykłych ludzi. Portretuje rasizm, często w niekonwencjonalny sposób, np. gdy pod obraz plotkujących przechodniów podkłada odgłosy zwierząt albo gdy aranżuje wykłady z lalkami. Nowofalowe zabiegi reżyserskie idą tu w parze z pytaniami o tożsamość w multikulturowym społeczeństwie, a całość wieńczy zapadający w pamięć finał, w którym wybuchają wszystkie napięcia.