Kasia Smutniak to ikona włoskiego kina, ale nie zapomina o swoich korzeniach. Najlepszy dowód? Gdy tylko usłyszała o kryzysie uchodźczym na granicy polsko-białoruskiej, bez wahania porzuciła rzymskie la dolce vita i znalazła się w centrum wydarzeń. W Murze reżyserka – w towarzystwie aktywistów i włoskiej przyjaciółki – próbuje dotrzeć do tytułowej budowli, która według władz ma chronić Polskę przed napływem „nielegalnych imigrantów”. W rzeczywistości okazuje się natomiast symbolem ksenofobii i braku wrażliwości na los Innego. Opisując gehennę przybyszów i tropiąc cynizm strażników granicznych, Smutniak kipi od zrozumiałego gniewu. Znajduje jednak także przestrzeń dla zaskakująco osobistego tonu, przyznając, że jej życie od dzieciństwa toczyło się w cieniu murów. Jeden, berliński, symbolicznie oddzielał Polskę od świata Zachodu. Drugi, widziany z okien mieszkania babci, mur łódzkiego cmentarza żydowskiego, przypominał o bolesnej przeszłości. Za sprawą tych wyznań film Smutniak nabiera dodatkowego znaczenia, stając się nie tylko świadectwem „tu i teraz”, ale i ponadczasową przestrogą przed dzieleniem ludzi na lepszych i gorszych.