Nowy film Eduardo Williamsa to kontynuacja Ludzkiej fali (17. NH). Trójka w tytule jest przekorna – druga część nigdy nie powstała. W pierwszym filmie reżyser użył trzech różnych kamer, łącząc trzy, przechodzące jedna w drugą lokalizacje – w Argentynie, Mozambiku i na Filipinach. W Ludzkiej fali 3 też mamy do czynienia z trzema krajami w różnych zakątkach globu – tym razem są to Sri Lanka, Tajwan i Peru, ale narracja ma inną strukturę, jest nielinearna i zapętlona, odległe od siebie miejsca przenikają się w hybrydycznych cyfrowych obrazach i sferze audialnej. Williams używa kamery Insta360 Titan, wykorzystywanej zwykle do kręcenia filmów VR. Proporcje szaleją, obraz wyślizguje się spod obiektywu i zawija, a ciała bohaterów ulegają dziwnym digitalnym mutacjom. To film zanurzony równolegle w przestrzeniach wiejskich i miejskich, wyczulony na architekturę i ciężar nieba, w chwili gdy zbiera się na burzę. Eksperyment Argentyńczyka można opisać tylko poprzez kontrasty i paradoksy: jako realizm doprowadzony do granicy snu lub wręcz psychodelii, jako cyberpunk – przewrotnie, odurzająco zmysłowy, pachnący wilgocią.