Oto czarny koń tegorocznego programu Lost Lost Lost – wizualno-dźwiękowo-literacka symfonia autorstwa nieznanego w Polsce fińskiego „realisty science fiction”. Mika Taanila wraz ze swoimi stałymi współpracownikami zaprojektował filmowe doświadczenie, które wymyka się klasyfikacjom. Jedna z interpretacji fabuły odsyła do wymyślonej przez Marca Augé koncepcji nie-miejsca, współczesnego nomadyzmu i związanych z nim całkiem realnych zagrożeń, jak choćby wypadek lotniczy. Czy jednak do niego doszło? Czy to raczej rozpadające się na kawałki ego głównego bohatera tej „historii” prowadzi nas w sam środek sennego koszmaru, narkotycznej wizji czy życia po śmierci, które jest jego udziałem? W eksperymencie Taanili żadna z warstw przedstawienia nie dominuje, choć zaznacza swoją autonomię, by przenikać się z pozostałymi. Poetycki tekst Harry’ego Salmenniemi staje się formą wizualną. Dźwięk i fragmenty późnej twórczości kompozytora muzyki elektronicznej Miki Vainio narzucają rytm obrazom. Te zaś są kompilacją różnych technik: found footage, direct cinema, grafiki, animacji, fotogramów. W tak skomplikowanej dla zmysłów sytuacji brak pewności pozwala widzowi poddać się dryfowi, który wiedzie wprost ku jakiejś formie odbiorczej utopii.