Dom Rudolfa Hössa stoi tuż za granicą obozu śmierci Auschwitz-Birkenau. Kamienny mur wyznacza granicę, zasłania widok na baraki, więźniów i strażników, lecz nie zatrzymuje docierającego do posiadłości nieustannego obozowego zgiełku: krzyków, musztry, monotonnego huku pieców krematoryjnych. Nie zatrzymuje dymu z kominów i popiołów spadających na wypielęgnowany ogród i zamiecione chodniki. Film Jonathana Glazera, luźno oparty na powieści Martina Amisa, to jeden z najbardziej porażających obrazów obojętności wobec niewyobrażalnego zła. Rodzina Hössów prowadzi życie, które uważa za normalne. Jego regularny rytm wyznaczają prozaiczne codzienne czynności: wyjście do pracy, obiady, pikniki nad rzeką. Rudolf Höss nadzorowanie obozu traktuje jak zawodowy obowiązek, jego żona Hedwig zdaje się jeszcze bardziej okrutna w swojej obojętności. Obozowa rzeczywistość wdziera się do idyllicznego świata Hössów wyłącznie w postaci wymizerowanych, przerażonych więźniów wykonujących prace domowe. Mistrzowskie zdjęcia Łukasza Żala, realizowane z chłodną precyzją, pozwalają zobaczyć dym z krematorium, parę buchającą z lokomotywy, wiozącej do Auschwitz nowy transport więźniów, wojskowe samochody przejeżdżające przez podniesiony szlaban. Słyszymy wrzaski, szczekanie psów, niepokojące dudnienie pieców. Tylko świadomość tego, co działo się w obozach śmierci, pozwala wyobrazić sobie pełny obraz cierpienia.