Zapomnijcie o zaludniających ekrany tabunach psów i kotów. Za sprawą wietnamskiego dramatu Kukangi nie płaczą świat zwierzęcych bohaterów filmowych wzbogacił się o nową gwiazdę – kukanga małego. Urokliwego naczelnego, którego środowiskiem naturalnym jest południowoazjatycka dżungla, poznajemy jako nieodłącznego towarzysza pani Nguyện. Zwierzę bez wątpienia ociepla wizerunek nieco zgorzkniałej, niemłodej już kobiety, ale pełni też w jej życiu znacznie ważniejszą funkcję. Kukang jest dla pani Nguyện, która wraca do ojczyzny po wieloletnim pobycie w Niemczech, bodaj jedynym łącznikiem z idealizowaną przeszłością. Współczesny Wietnam bohaterka odbiera jako niegościnny i obcy. Perspektywy pani Nguyện nie umie zrozumieć najbliższa jej osoba – siostrzenica, która ma na głowie własne problemy, ze zbliżającym się ślubem na czele. W swoim dojrzałym filmie (nagroda za debiut na Berlinale 2024) reżyser Phạm Ngọc Lân przygląda się temu konfliktowi pokoleń z empatią, nie próbując eskalować go za wszelką cenę i nie faworyzując żadnej ze stron. Subtelność treści doskonale współgra przy tym w Kukangach... z elegancją formy, wyrażoną za sprawą hipnotyzujących, czarno-białych kadrów.