Mara, nieco zgorzkniała, tkwiąca w pozbawionym ognia małżeństwie wykładowczyni akademicka, rozpoczyna kolejny zwykły dzień na uczelni. Gdy do jej drzwi niespodziewanie puka Matt, dawno niewidziany przyjaciel z młodości, a dziś uznany pisarz, radar wykrywający popkulturowe klisze zaczyna pracować na najwyższych obrotach. Na szczęście alarm okazuje się fałszywy. Film Kazika Radwanskiego nie ma nic wspólnego ani z łzawym melodramatem o wskrzeszonej po latach miłości, ani z tandetnym thrillerem erotycznym o nieposkromionej sile pożądania. Matt i Mara wydaje się za to tytułem przesiąkniętym nonszalancją kojarzącą się z kinem mumblecore. Podobnie jak najważniejsze dzieła tego nurtu, film Radwanskiego – niejako mimochodem pomiędzy erudycyjnymi mrugnięciami okiem do fanów Érica Rohmera i rozkosznie błahymi dialogami o niczym – przemyca coś ważnego o specyfice współczesnych relacji międzyludzkich. Nawet jeśli bowiem Matt i Mara lubią podkreślać swoją wyjątkowość, to muszą wiedzieć, że charakteryzująca ich wzajemne stosunki tendencja, by unikać jednoznacznych definicji, dawno już weszła do mainstreamu.