Dla Rainer historia i styl nigdy nie są niewinne, samo założenie opowiadania, jego sposób wyrazu, jest polityczny – pisał krytyk Richard Brody w odniesieniu do Przywilejów. Oto najbardziej zaangażowany, złożony, ale i przystępny film słynnej choreografki. Rozpoczyna się jako wielogłosowy dokument o społecznych i biologicznych aspektach menopauzy, w którym reżyserka zestawia wywiady z przeżywającymi klimakterium kobietami z fragmentami edukacyjnych programów telewizyjnych i reklamami leków. Następnie Przywileje ewoluują w rozbrajająco zabawny, anarchistyczny, szkatułkowy metafilm, ujawniający procesy opresji i władzy, obnażający uprzedzenia rasowe i genderowe, działanie pamięci, a także sposób, w jaki konstruowane są historie kobiet. Jenny, przyjaciółka czarnoskórej reżyserki o imieniu Yvonne, wspomina przed kamerą czasy, gdy mieszkała w portorykańskiej dzielnicy i była świadkiem gwałtu. W trakcie opowiadania uświadamia sobie, że przywilej przywilejowi nie jest równy.