Jeśli któraś z bohaterek kina Yvonne Rainer miałaby posłużyć za alter ego reżyserki, byłaby nią Kristina, cyrkowa poskramiaczka dzikich zwierząt. Idea filmu narodziła się dzięki przypadkowemu znalezisku. W rękach Rainer znalazły się zdjęcia i listy miłosne pisane do treserki, emigrantki z Węgier, która pragnie zostać choreografką w Nowym Jorku. Inspiracją była też twórczość Virginii Woolf i styl Jean-Luca Godarda. Kristina to idealny amalgamat postaci realnej i wyimaginowanej, zbudowanej z doświadczeń własnych i innych źródeł. Tytułowe talking pictures to także „wymowne zdjęcia”, obrazy zagłady, które zapełniają ściany pomieszczenia, mówiące o traumach, osobistych i zbiorowych, przeszłych i dzisiejszych, o śmierci najbliższych, odejściu przyjaciela i matki. Choć zdjęcia obozów pozostają nieme, to pierwszy zrealizowany w kolorze film Rainer jest „mówiony”, zarówno ustami różnych Kristin (gra ją kilka kobiet), jak i tajemniczego Raula, marynarza, który dwukrotnie opuszcza bohaterkę.