Pełnometrażowy debiut Yvonne Rainer to pierwszy krok w stronę awangardowego języka filmowego choreografki, która na 20 lat porzuciła taniec dla filmu. Nosi podtytuł Melodramat. Zafascynowana klasyką kina Rainer ceniła ten gatunek, daleki od minimalizmu i ascezy awangardy lat 70. (w mającym cechy melodramatu rozdziale Lulu w 35 scenach pojawia się odwołanie do Puszki Pandory G. W. Pabsta). Życie sceniczne to idealne dzieło przejściowe, jeszcze zanurzone w świecie tańca, wykorzystuje rejestracje prób do ostatniego spektaklu choreografki sprzed metamorfozy – Walk, She Said z zespołem Grand Union. Zawiera przedsmak stylu Rainer-reżyserki, zarys metody i bliski jej temat: opowiada o nieszczęśliwym trójkącie miłosnym, w którym mężczyzna nie może się zdecydować, z którą z dwóch kobiet chce pozostać. Film został nakręcony przez Babette Mangolte (operatorkę Chantal Alerman) na scenie, z udziałem Rainer i członków jej zespołu, ironicznie komentujących z offu zachowania bohaterów tekstami własnymi, ale i cytatami z Junga i odniesieniami do praktyki teatralnej.