Co za chała! Yannick, stróż nocny, proletariusz potrzebujący odrobiny rozrywki, nie może pogodzić się z faktem, że wziął wolne, aby zobaczyć akurat tę sztukę, podrzędną farsę pod tytułem Cuckold. Do tego dotarcie na miejsce zajęło mu w sumie godzinę, 45 minut pociągiem i potem jeszcze kwadrans na piechotę. W końcu postanawia wstać i głośno wyrazić swoją frustrację. Pyskówka z czasem przeradza się w sytuację rodem z thrillera, takiego z grupą ludzi zamkniętych w jednym pomieszczeniu i pistoletem jako głównym rekwizytem. Yannick to kolejny filmowy wybryk Quentina Dupieux – twórcy dobrze znanego nowohoryzontowej publice, surrealisty i postmodernisty, mistrza high conceptów. Tutaj pomysł wyjściowy zdaje się przedstawiać następująco: co by było, gdyby Travis Bickle, socjopata z Taksówkarza, zamiast do kina porno wybrał się do bulwarowego teatru? Film meandruje między cringe’owym humorem a suspensem, aby następnie nabrać lirycznego zabarwienia i zmienić się w opowieść o roli sztuki w życiu zwykłych ludzi.