Kazuhiro Sôda ( Morze wewnętrzne,  Zero) pozostaje w znanych sobie okolicach prefektury Okayama, gdzie osiadł po powrocie z wieloletniego pobytu w Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak w swoim nagradzanym  Pokoju (2010) reżyser ukazuje z pozoru nieprzeniknione relacje ludzi z kotami. W codzienności miejsca kultu, chramu szintoistycznego Gokogu, w którym gniazdko uwiły sobie porzucone przez właścicieli zwierzęta, skupia się jak w soczewce życie małej społeczności portowego miasta Ushimado. Posługując się słynną dziesiątką swoich twórczych przykazań, Sôda portretuje kolejne zakątki mieściny, przygląda się jej mieszkańcom, uwypuklając detale, które nieczęsto przyciągają ludzkie oko. Wsłuchując się w głos swoich bohaterów, dostrzega zróżnicowane podejście do kociego sąsiedztwa. Jedni „po ludzku” troszczą się o towarzyszy, inni narzekają na kwestie higieniczne, a ktoś rozważa, jak by tu wykorzystać ów charakterystyczny element miejskiego pejzażu w celach promocyjnych. Kamera Sôdy jak zwykle przyjmuje rolę uważnego i cierpliwego obserwatora, z pokorą dopasowuje się do zasad międzygatunkowej koegzystencji, tworząc kolejną „kronikę wypadków dnia codziennego”.