Wybitny hiszpański reżyser, autor pamiętnego Ducha roju (1973), po 40 latach powraca do kina fabularnego. Warto było jednak czekać. Jego nowy film Zamknij oczy podbił serca publiczności zeszłorocznego festiwalu w Cannes. To jednocześnie angażujące (meta)filmowe śledztwo, gorzkie pożegnanie epoki analogowej i list miłosny do X muzy – świata terkoczących projektorów, delikatnej, niedoskonałej taśmy i wszystkich, często ukrytych poza kadrem pasjonatów, dzięki którym magia ruchomych obrazów może wciąż zaistnieć. Víctor Erice przedstawia historię swojego alter ego – milczącego od lat reżysera, Miguela, który wraz z ekipą programu telewizyjnego rusza śladem zaginionego aktora i swojego przyjaciela. Przed laty Juan Arenas nagle bez słowa zniknął z planu filmowego, porzucając bliskich i karierę aktorską. Zginął w wypadku, a może zaszył się gdzieś na odludziu? Jego widmo wciąż jednak powraca – w żalu opuszczonych ludzi czy na taśmie nigdy niedokończonego filmu. W postać córki Juana wciela się Ana Torrent, którą pamiętamy z ikonicznej roli dziewczynki w Nakarmić kruki Carlosa Saury czy wspomnianego już Ducha roju. Victor Erice wciąż pielęgnuje wiarę w moc kina – medium, które ocala, fascynuje, ale też prześladuje i spala, o czym przekonujemy się w poruszającym finale.
Hiszpański reżyser, scenarzysta i producent uznawany za jednego z najwybitniejszych mistrzów kina. Urodził się w 1940 roku w baskijskim miasteczku Karrantza Harana, a gdy miał kilka miesięcy, jego rodzice przenieśli się do San Sebastián. Później związał swoje życie z Madrytem, gdzie studiował najpierw prawo i nauki polityczne, a potem reżyserię, którą ukończył w 1963 roku. Jeszcze w czasie studiów zajął się produkcją telewizyjną i podjął współpracę jako krytyk filmowy z czasopismami „Nuestro Cine” i „Cuadernos de Arte y Pensamiento” – w obu tych dziedzinach pozostaje zresztą aktywny do dziś. W tym samym czasie zaczął też stawiać swoje pierwsze kroki w branży filmowej, pracując przy scenariuszach do filmów Miguela Picaza (Ciemne sierpniowe sny) oraz Antonia Eceizy (Najbliższa jesień). Wystąpił też jako aktor w Antoñito wraca do domu Manuela Revuelty. Już wtedy zaczął realizować swoje pierwsze projekty krótkometrażowe, przygotowując się do pełnometrażowego debiutu, Ducha roju (1973). Biorąc pod uwagę to, jak długo pracuje nad swoimi dziełami, hiszpańskiego reżysera często zestawia się m.in. z Carlem Theodorem Dreyerem i Terrence'em Malickiem. Po Duchu roju nakręcił bowiem zaledwie dwie produkcje pełnometrażowe i kilka krótkometrażowych włączonych w zbiorowe projekty, m.in. prezentowane w polskich kinach 10 minut później: trąbka (2002) i pokazywane na 13. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty Centro Histórico (2012).
1961 Na tarasie / En la terraza / On the terrace (short)
1973 Duch roju / El espíritu de la colmena / The Spirit of Beehive
1983 Południe / El sur / The South
1992 Słońce pośród liści pigwy / El sol del membrillo / The Quince Tree Sun
1995 Celebrate Cinema 101 (novel Preguntas al atardecer)
2002 Dziesięć minut później: trąbka / Ten minutes older: the trumpet (novel Lifeline)
2007 Korespondencja / Corresponencia - 10 cartas con Abbas Kiarostami (doc.)
2011 3.11 A sense of home (novel Ana)
2012 Centro Histórico (novel Vidros partidos)