Po obejrzeniu Nie obiecujcie sobie zbyt wiele po końcu świata, trudno powiedzieć, kim właściwie jest Radu Jude. Godardem juniorem z kontem na Tik-Toku? Reżyserskim odpowiednikiem Slavoja Żiżka – autora filmowego przewodnika po absurdach późnego kapitalizmu? A może postmodernistycznym kuglarzem, który z wulgarną finezją obraża przedstawicieli elit, nie wyłączając nawet poczciwej Eleny Ferrante? Cóż, dowcip polega na tym, że w każdej z tych odpowiedzi kryje się ziarno prawdy. Jak przystało na inteligentnego błazna, Jude nie ukrywa, że jego refleksje pozostają podszyte goryczą lub nawet rozpaczą. Nie obiecujcie sobie… stanowi przenikliwy portret współczesnego człowieka, który nienawidzi obowiązującego systemu, ale nie znajduje w sobie siły, by się przeciw niemu konstruktywnie zbuntować. To właśnie przypadek Angeli, kierowniczki produkcji przygotowującej na zlecenie międzynarodowej korporacji realizację filmiku instruktażowego na temat bezpieczeństwa w pracy. Wyrabiając kolejne nadgodziny, mierząc się z rosnącym stresem i mnożąc etyczne wątpliwości, kobieta znajduje w końcu osobliwy sposób na odreagowanie frustracji.