Niektóre znaki kanji nie mają własnego znaczenia. Łącząc się z innym znakiem, po raz pierwszy zyskują sens. „Rei” jest właśnie jednym z nich. To wprowadzenie rzuca światło na postać głównej bohaterki, Hikari, trzydziestoparolatki z Tokio, która czuje, że jej spokojne, dostatnie życie pozbawione problemów jest całkowicie przezroczyste i bezkształtne. Dzięki niezwykłemu zdjęciu dwóch ośnieżonych drzew Hikari poznaje Masato, młodego, niesłyszącego fotografa mieszkającego w górach na wyspie Hokkaido. Portret ich nieoczywistej relacji stanowi rodzaj medytacji nad samotnością, bliskością, wzajemnym dopełnianiem się i oddaniem. To zderzenie dwóch światów jest także wizualnym zderzeniem przestrzeni – wielkomiejskiej scenerii Tokio oraz zarazem cichej i potężnej natury właściwej Hokkaido. Toshihiko w swoim debiucie – będąc zarówno jego reżyserem, scenarzystą, producentem, jak i odtwórcą jednej z głównych ról – oddaje przestrzeń, czas i sprawczość bohaterom. W tym niespiesznym dramacie, skupionym na wzajemnych napięciach, buduje złożoną refleksję o tym, czy szczęście jest możliwe i czy jego gwarantem jest drugi człowiek.