Rok 1997. Nastoletni Ahmet zostaje wysłany przez swojego ojca do muzułmańskiej bursy. Chłopak nie umie dopasować się do nowego otoczenia, a jednocześnie czuje się wyobcowany w swojej starej świeckiej szkole, gdzie ukrywa przed rówieśnikami wiadomość o przeprowadzce. Jedynym oparciem dla bohatera staje się Hakan, kolega rozumiejący doskonale zasady, które rządzą internatem. Ahmet boleśnie zmierzy się ze swoim pragnieniem bycia idealnym synem, a także zetknie się z systemową przemocą i zrozumie, co oznaczają dla niego takie pojęcia jak wolność i niezależność. W swoim pełnometrażowym debiucie Nehir Tuna odwołuje się do własnych doświadczeń, rozwijając tematy rozpoczęte już w 14-minutowym filmie The Shoes. Subtelnie prowadzona historia inicjacyjna przenika się tu z szerszymi kontekstami politycznymi i społecznymi. Historia chłopców rozgrywa się na tle ostrych napięć między religijną i zsekularyzowaną częścią społeczeństwa pod koniec lat 90. W tych niespokojnych czasach w Turcji dochodzi do prześladowań dewotów i wojskowych kontroli w islamskich bursach. Reżyser chwyta tę burzliwą atmosferę, odmalowując sugestywnie dylematy Ahmeta. Wystylizowane, czarno-białe zdjęcia Florenta Herry’ego, stałego współpracownika Rehy Erdema (Życie Hayat, Czasy i wichry), wprowadzają zaś do filmu element liryzmu.