Nagrodzony Złotym Lampartem na festiwalu w Locarno film Alego Ahmadzadeha (Atomowe serce, 15. NH) zabiera nas na przejażdżkę przez niebezpieczne podbrzusze Teheranu. Akcja jego niezależnej Strefy krytycznej rozgrywa się podczas jednej nocnej szychty dilera obsługującego młodą klasę średnią. Każda dostawa to spotkanie, które odsłania kolejne warstwy absurdu i zakłamania, w jakim żyje współczesny Iran. Surowy, autorytarny głos nawigacji, kierującej bohatera na właściwą drogę, nie oszuka faktów – życie tutaj to dryf, meandrowanie pomiędzy oficjalnym i zakazanym, by choć na chwilę uciec od opresyjnej rzeczywistości. Zrealizowany przez garstkę przyjaciół film Ahmadzadeha jest jak bomba domowej roboty, rozsadzająca nasze wyobrażenia o kinie irańskim. Nowe pokolenie mówi radykalnym głosem zdartym od okrzyków wznoszonych na demonstracjach, obcy jest mu moralny niepokój, za to bliskie są wściekłość i desperacja, surrealizm i czarny humor. Nikt tu nie puszcza oka zza pleców cenzorów – Ahmadzadeh pokazuje rzeczy, które nigdy nie zostałyby przez nich zaakceptowane. Film znalazł się w Locarno wbrew irańskim władzom, które próbowały zablokować pokaz. Obecnie reżyser jest objęty zakazem wyjazdu z kraju.