Kenopsia to słowo ukute przez lingwistę Johna Koeniga, określające niesamowitą atmosferę, która panuje w opuszczonej, niegdyś tętniącej życiem przestrzeni. W swoim najnowszym filmie Denis Côté, dobrze znany nowohoryzontowiczom, portretuje i bada takie właśnie miejsce, labiryntowy amalgamat biura, szpitala, kościoła i domu, jeszcze wypełniony przedmiotami kiedyś nadającymi mu znaczenie, ale stanowiącymi już część rzeczywistości nie- czy też pozaludzkiej. Nad pomieszczeniami tymi czuwa kobieta, jedyna ich mieszkanka i strażniczka, jednocześnie zrośnięta z tym miejscem, jak i na nie skazana. Jej samotność przełamują egzystencjalne monologi i krótkie, rwane spotkania z przypadkowymi postaciami. Kobieta nie jest jednak pierwszoplanową bohaterką filmu. Jest nią raczej sama przestrzeń, ożywiona własną energią, mająca swój język złożony z pomruków maszynerii, brzęczenia lamp, odgłosów przedmiotów. Pejzaż dźwiękowy, wybijający się na pierwszy plan, nadaje temu światu tajemniczą aurę. Spokojna, powolna obserwacja przestrzeni, a także staranna, przemyślana kompozycja kadrów pozwalają zastanowić się nad istotą samotności i pustki, odejść od fabuły w stronę kontemplacji.